Véla Mnôs
Artécol in dialèt arzân
Evoluzione demografica
Véla Mnôs (Víla o Víla de' Mnôc in dialèt dal pôst) (Villa Minozzo in italiân) l'é un cmûn ed 4.020 abitânt ed la pruvîncia ed Rèz, a 54 chilômeter tra mezdé e mateina dal cèinter ed Rèz.
Al teritôri comunêl l'é tra i pió lêregh d' Itâlia, s' es tînen fōra i cèinter principêl dal pruvînci. A gh'é la stasiòun siéstica ed Fèbi e la muntâgna pió êlta ed la pruvîncia, al Mûnt Cùşna (2121 i.l.m.). Atravêrs Civêgh e al Pâs dal Fôrbiş a 's rîva in Grafagnâna.
Al teritôri l'é quêṣi dal tót dèinter al Pêrch dal Gigânt.
Stòria
[modifica | mudéfica la surzéia]Fra i prém sègn ed la preṣèinsa ed l'òm ind al teritôri comunêl a gh'é i rèst ed l'etê ed mèz ed la prêda catê in localitê Lama Lite, a pió ed 1.700 mêter i.l.m. Atâch a l'abitê ed Sân Bertlamè, lòngh al fiòm Sècia é stê catê un simitèri ed l'època rumâna. Atâch al cèinter ed Vèla Mnôs, é stê catê 'na fébia gâlica. Tito Livio int al 187 p.C. al dîṣ che al consōl Marco Emilio Lepido , ind la guèra fâta cûntra i Légor Friniates e Apuani che astêvenin chi teritôri ché potrebbe avere attraversato gli Appennini passando per il territorio del comune di Villa Minozzo, "da o per" la Garfagnâna (dal Pâs Pradarèina o dal Fòrbis o Raîṣ). [1]Secònd la stôria popolêra la nâsita dal cèinter abitê la s'arfà a di fugitîv e deportê rumân. Al nòm Véla al deṣvîn da la parôla véla, che vôl dîr cà padronêl o gróp ed cà campagnôli, mèinter Mnôs a sré 'd unîr a Minucium nòm dal padròun dal fònd in dōve gh' êra la vèla. Opór al nòm Mnôs al pōl deṣgnîr dal nòm ed la Rôca ciamêda dal Melocio ch' l' êra in localitê Mnôs (ind al dialèt lochêl Mnòcc). Un ât ed l'imperadōr Ottone I dal 963 e un'êter 'd Ottone II int al 980, a cunfermên al pusès ed la cortem de’ Melocio cum plebe a la cēṣa ed Rèz. D'atōrna al 1000 l'é documentê un archpresbyter Melocii e dop un prêt ciamê Antonio de Menotio. Int al 1092 l'abite l'é citê in 'n bòla ed l'antipêpa Clemente III. La cuntèsa Matélda int al 1102 la cîta un ricôver per puvrèt in Campo Melasio e int al 1106, la fa riferimèint a un êrem in San Venerio ind la frasiòun dal dé d'incô ed Carù. Int al XIII sècol al cmûn ed Rèz l'îva coloniṣê la muntâgna e vêrs al 1240 dimòndi localitê dal cmûn dal dé d'incô a gh'àn giurê fedeltê (Ceré, Costabòuna, Curiân, Santòni, Sèc e la cumunitê d'Asta). Tr'al famèj che fêven valèir l'avtoritê ind la zôna a vân arcurdê i Dalli, che deṣgnîven da la Garfagnâna e amîgh di estèins, i Fogliani, i Malvasia, in pió râsi fiurintèini, j Arnaldi, e mudnèiṣi i Rocchi. Int al XV sècol a gh'é stê dal quistiòun cun i pastôr garfagnîn ed Soraggio per l'ûs di pâscol d'atōrna a Gazân[2]: ed la quistiòun l'é stê invistî al Dóca, che, dôp rcōrs e cûntra ricōrs, l'à dê ragiòun a i tuscân in câmbi ed 'n ôrs vîv a l'ân da purtêr al Dóca[3] dôp quêlch ân cambiê in cinghiêl. Int al XVI sècol la muntâgna arzâna l'à cgnusû un pegioramèint dal brigantâg; tra i brigânt pió famōṣ Domenico Amorotto, prutèt da la cória rumâna e ricerchê da Francesco Guicciardini, al gh'îva la cà ânch in sta pêrta ed l'Apenèin, tra Gaṣân e Civêgh, ind la localitê ed la Tòr ed l'Amorôt, che da ló l'à ciapê al nòm. A la Repóblica arzâna a gh'àn dt ed sé, int al 1796, i cèinter d'âsta, Fèbi, e Sèc. Ind al peréiod napoleònich é stê fât al "distretto 22 di Minozzo", dal dipartimèint dal Cròstel. Dôp la Restarvasiòun estèins, Véla Mnôs, l'à cuntinvê ad avèir 36 "comunelli". Dal 1815 l'é stê dichiarê pôst comunêl e l'é armêṣ anca dôp l' Unitê d' Itâlia: int sté peréiod l'é stê per pōch tèimp cmûn indpendèint anca Gaṣân, pió têrdi turnê insèm a Véla Mnôs. Ind al tèimp ed la préma guèra mundiêla é ste fât in vâl d'Asta un câmp ed lavōr per perṣunêr ed l'esêrcit àustro-ungârich, ònich eṣèimpi ind la pruvîncia ed Rèz. I perṣunêr lavurêven a la costrusiòun ed 'na ferovèia a scartamèint ridòt, , fâta int al 1918 fra Reparotònda, mìa luntân da Fèbi, e Quâra ( 16 chilômeter ed lughèsa cun 'na râta mâsima dal 3%). La ferovéia l'êra stêda fâta per purtêr a vâl l' algnâm tajê da i fiânch dal Mûnt Cùşna, che in chi tèimp là l'êra tânt necesâri; atâch a Gôva lòungh un piân in calêda i trûṣ finîven int al turèint Dôl, d'ed ché int al fiòm Sècia, e a gnîven tót só a Sân Michēl di Mucèt atâch a Sasôl. Purtrôp bèle int al 1920 la ferovèia la vîn ṣmuntêda. Un diṣastrōṣ teremôt al 6 setèmber 1920 l'à trê zò dimòndi cà e fât dimòndi môrt. Al tèimp ed la secònda guèra mundiêla, al 20 ed mêrs 1944 la frasiòun ed Cervarôl l'é stêda butêda zò per rapreṣâlia da i tedèsch , che àn masê 23 persòuni. Tót al teritô comunêl l'à pó fât pêrt ed la Repóblica partigiâna ed Muntfiurèin e al cmûn a gh'é stê dê l'amdaja d'argînt al valōr militêr cun al segvèint mutîv:
Sottoposta a fiera rappresaglia nemica non piegò sotto il tallone Tedesco ed ogni cittadino fu combattente sorretto dall'amore dei vecchi, delle donne e dei fanciulli. Con le fiamme distrussero le sue case si elevarono al cielo l'ardore e la passione che hanno santificato il martirio dei suoi figli caduti Cervarolo di Villa-Minozzo, 8 settembre - 25 aprile 1945»
La "Rôca dal Melocio"
[modifica | mudéfica la surzéia]I studiōṣ àn, in di tèimp indrê, fât divêrs pinsêr só al j urègin de sta strutûra ed difèiṣa: secònd al Milani [4], pr'al sistēma druvê per tirêrel só la pré èser un'ôvra têrd-imperiêl, pôch prubâbil che sién stê i rumân a tirêrla só. Secònd al stôrich Andreotti [5]l 'urègin ed la Rôca de Mnôs la deṣgniré dal pasâg ed 'n' antîga strêda per la Garfagnâna, ch' la pasêva dal Pâs ed la Pradarèina, prubabilmèin arfâta insém a la strêda rumâna tra Pèrma e Lóca[6]Lòngh sté strêda a's câten dimòndi rôchi e castē, che sègnen la só impurtânsa in època medievêla e gh'é stê catê, in localitê Gâta-Sân Bertlamè, tòmbi rumâni pinsêdi cme sègn ed la preṣèinsa 'd un grupèt ed cà, in pió ché a gh'ēra un ospitale, més lòngh al Sècia, tr'al vâl S'cèl e Lócla [7]. 'Na secònda strêda la se stachêva da còsta, l'andêva só al mûnt Prâmpa e l'andêva zò dòunca fîn a Muntcâgn, Casalèin, e Piôl, dōve la s'unîva cun la strêda per Ligûnchi[8].[9] La strutûra ed difèia la 's câta al cunfîn naturêl, fât dal Sècia, tra i teritôri bizantèin e l'esarchê ed Ravèna, quî longobêrd: pêrt dal teritôri ed l'êlt e mèdi Apenèin arzân, cun la ruvîna dal Castrum Bismanto ind la préma metê dal VII sècol l'ēra paê in mân di Longobêrd, mèinter al rèst l'armagnîva in mân di bizantèin tra quî i teritori di cmûn ed Toân, Véla Mnôs, e Ligûnchi che a ghîn armêṣ fîn al 728. Al teritôri, insèm a l'antîga strêda rumâna ciamêda Bibulca o via Imperiêla, ch' la metîna in colegamèint i teritôri bizantèin int al mudnèiṣ cun la Garfagnâna, l'êra difèiṣa da un Castrum Verabulum, arcgnusû cun Sân Vitêl ed Carpnèida, opór cun 'na localitê atâch a Bulògna atâch a còla che incō l'é Cresplân. A' s trâta ed 'n' ôpra impurtânt, cun di mûr êlt tra i 20 e i 30 mēter e prutèta al spâli dal mûnt Prampa. Al difèiṣi a s' égh zuntêven dō tòri ed guêrdia incòra incō in pē in diresiòun Bişmântva (ind al localitê ed Castèiln e 'd Trélia) êter dû turiòun o rôchi ( ind al localitê Srògn e Carniâna), sègn 'd antîgh castē ch'an 's cgnòs mìa la dâta ind al localitê Piôl, e Toân, ch'la tîn dacât in pió 'n cēṣa rumânica ed 'n' època dôp, e 'n' êter, d'època longoberda, insém al turèint Dôl, atâch a la localitê ed Quâra.
Stòria ministratîva
[modifica | mudéfica la surzéia]Fîn al 1815 al pô dal cmûn de sté teritôri l'ēra ind la frasiòun de Mnôs, ind la Rôca dal Melocio. Ind al peréiod napoleònich, int al 1805, ind al mèter apôst al dipartimèint dal Cróstel (Rèz), còst l'é stê divîṣ in cantòun dóve al n.8 l'ēra col de Mnôs, fât da sèt cmûn o cmûn céch, cun la divişiòun di cèinter ved Vèla e Mnôs.[10] In sègvit a la divişiòun tra Vèla e Mnôs, è nasû la cuncurènsa tra i dû cèinter per al pôst dal cmûn. Int al 1810 al gvêren l'à stabilî che al pôst comunêl al fós Mnôs (cun Sunrêt, Razôl, Valbciâna, Muntfléch, Garfagnân), mèinter Véla Mnôs l'é stê cunsidrê cmûn unî. L'ân dôp n'êtra curesiòun: al cantòun de Mnôs al gh'îva 5 cmûn (Véla Mnôs cun Mnôs, Toân, Gaṣân, Ligûnchi, Fèbi). Int al 1812 i cmûn dvintêven quâter Mnôs, (cun 2074 abitânt, Toân cun 2193 abitânt, Gaṣân o Asta cun 2548 abitant e Ligûnchi cun 1458 abitânt). Cun la caschêda ed Napoleòun s'é turnê a mèter só la situasiòun ed préma: al pôst dal cmûn l'é stê turnê a purtêr a Mnôs, ind la Rôca dal Melocio: al séndech l'a scrét però a Rèz che al sît l'andêva mìa pió bèin per al pôst ed l'aministrasiòun comunêla e cun al permès dal Dóca ed Mòdna, al municèpi l'é stê turnê a purtêr ed nōv a Vèla Mnôs al 15 ed mêrs dal 1815 [11].
Materiêl pr'andêregh in fònda
[modifica | mudéfica la surzéia](manca):
- Francesco Milani. Minozzo negli sviluppi storici della pieve e podesteria - Reggio Emilia : Nironi e Prandi, 1938
- Villa Minozzo: Guida turistica. - Villa Minozzo : Amministrazione Comunale, 1994.
(manca):
- ↑ Al pâs an n'é mìa cêr véste che Tito Livio an dîs mìa da dōve l'é gnû al pasâg e gnân se se còst l'é stê da la Tuscâna e l' Emélia o invicivêrsa la ragiòun la sugerés che al pasâg al sia gnû da l'Emélia e pó in Tuscâna vést che int la stôria ed Tito Livio préma a vîn sgnê i nòm di mûnt Ballistam (Valèstra) e Suismontiumqe (Biṣmântva) e pó a vín arpurtê ch' l' é avgnû al pasâg di Apenèin, in pió, sèimper la ragiòun l' a's pôrta a scartêr che al pasâg al sia cuntinvê vêrsa la Lunigiâna, vést che al 'stès Tito Livio a' s dîṣ che l'ân dôp int al 186 p.C. i Rumân àn subî int la vâl dal fiòm Mêgra (Lunigiâna), ch'an cgnusîve mìa bèin, 'na batôsta a ôvra di Lègor Apuân ind la batâlia arcurdêda cun al nòm ed "Saltus Marcius",
- ↑ Al pâs ch' l' unîva al teritôri dal cmûn cun la Garfagnâna l'à ciapê al nòm ed Lama Lite
- ↑ Da sté fât é nasû al dét: Mnêr l'ôrs a Mòdna per spieghêr un' imprèiṣa dificultōṣa mó sèinsa riṣultê prâtich
- ↑ Francesco Milani, Minozzo negli sviluppi storici della pieve e della podesteria, Reggio Emilia 1980, p. 151
- ↑ R. Andreotti, Le comunicazioni di Parma col Tirreno, in Bullettino della Commissione Archeologica Comunale, LV, 1928, pp.241-242.
- ↑ L'Itinerarium Antonini", l'arcôrda 'na strêda ch' la traversêva l ' Apenèin emiliân ocidentêl (item a Perme Laca M.P.C I). Secònd Andreotti la Pèrma-Lóca la gnîva fôra da la pôrta orientêla ed Pèrma e, int al tajêr ed travêrs al màj ed la centória, la puntêva vêrs la vâl ed l' Èinsa, ch'la turnêva só per pasêr pó in còla dal Sècia. Pasê acsé l' Apenèin pr'al Pâs Pradarèina, la strêda l' andêva zò in Garfagnâna e, int al pasêr da la pêrta a dréta del Sêrch, l'arivêva finalmèint a Lóca. La strêda l'é incòra citêda da Lodovico Ricci ind la Dei Territori di Modena, Reggio e degli altri Stati appartenenti alla Casa d'Este, 1788, dóve al spieghêva al percōrs ed la strêda duchêla per la Lunigiâna, l'arpôrta che: "giunge a Fellina. Qui vi trova un ramo di strada al Mezzodì, che passando la Secchia alla Gatta corre per Menozzo e Ligonchio a Sillano, e cala in Garfagnana. Da questo stretto ramo se ne stacca un altro, che volgendosi anche più a mattina stendesi per Quara, Gova, Romanoro, Pietravolta, S. Pellegrino, e scende pure a Castelnuovo di Garfagnana".
- ↑ Francesco Milani, Minozzo negli sviluppi storici dela pieve e della podesteria,Reggio Emilia 1980.
- ↑ Sta strêda, cg nusûda per èser druvêda per al trasferimèint di brânch a l'êlta la vîn ânca numinêda ind l'ât tgnû dacât ind l'Archévi Capitolêr ed Rèz datê a Pavèia al 25 ed mâg dal 781 ed la dunasiòun ed la livella di Nasseta al vèschev ed Rèz Apollinare ed Carlo Magno, dōve a's cîta 'na strêda che dal Sècia la và insém al mûnt Palaredo e la rîva al cunfîn cun la Tuscâna al Pâs Pradarèina.
- ↑ Guêrda ânca chè: [1]
- ↑ L'uniòun l'êra fâta cun i cmûn: Mnôs (2815 abitânt), Véla Mnôs cun Bedògn, Cadigôb (fōrsi còla d'incō Cà Zòbi), Carniâna, Puiân, Carù, Slògn, Cerè Castlêr(?), Premavōr (2033 abitânt), Toân cun Cerè Marabèin (915 abitânt), Ligûnchi cun Piôl, Vâgli, Sincsèr, Câmp e Cavrîl, (1654 abitânt), Fèbi cun Curiân, Asta, Deusi e Rèparotònda (1418 abitânt), Guêra (prubabilment Quâra) cun Gôva, Sèc, e Costabòuna (1000 abitânt) e Gaṣan cun Civêgh, Cervarôl, Mursiân, e Nvlân(?) (1762 abitânt)
- ↑ Al procuradōr ed Rèz l'à scrét al Dóca a Mòdna cun sté lètra: "Sua Altezza Reale, benché in passato la residenza della Comunità di Minozzo sia sempre stata a Villa di Minozzo, nulla di meno si è sempre annunziato come capoluogo del comune Minozzo. Ora che, stando alla lettera del sovrano decreto 12 gennaio 1815 scorso, si è realmente stabilito la residenza in Minozzo, mi viene esposto esser ciò molto incomodo e pregiudizievole alla comunità perché non avendo fabbricati comunali soffre di uno stipendio di fiorini 140 annuali per affitto della residenza. Manca una Locanda ove in tempi rigidi riconversarsi e non avvi concorrenza di popolo. Il contrario, in Villa Minozzo avvi una casa comunale ove collocare la residenza, avvi mercato ogni giovedì e avvi stabilmente una Locanda, [...]". La rispôsta dal Dóca ed Mòdna Francesco IV, dal 4 ed mêrs 1815 ("Considerate le circostanze esposteci dal primo consultore e vice Governatore nostra città e provincia Conte Antono Re mediante del primo corrente e ritenuto che da lui si riconosca utile il proposto cambiamento, concediamo che venga la traslocazione della comune di Minozzo in Villa Minozzo. [...]") l'à dê al permès de spustêr al minicèpi a Véla Mnôs
Nôta: I nòm di pôst e di paèiş în tradòt in arzân ed Rèz.
Albinèa · Bagnōl in Piân · Baîṣ · Bibiân · Bresèl · Burèt · Buṣâna · Cadelbôsch ed Sōver · Campagnōla · Campéṣen · Canòsa · Carpnèida · Caşalgrând · Caṣîna · Castelnōv di Mûnt · Castelnōv ed Sòt · Castlarân · Culâgna · Curèz · Fâbrich · Gatâtich · Gualtēr · Guastâla · Ligûnchi · Lusêra · Muntèc · Nuvalêra · Puvî · Quâter Castē · Queriêgh · Ramṣèit · Ré Salṣêr · Rèz · Rezōl · Rôl · Rubēra · Sân Martèin · Sânt'Ilâri · Sân Pôl · Scandiân · Toân · Véla Mnôs · Vèt · Viân · Vsân