Estella (Grandi sperànsi)
|
C'l artìcol chè 'l è scrit in
Carpśàn |
.jpeg)
Estella l'è ùn di personàģ più inportànt dal romàṅś dal Charles Dickens Grandi sperànsi dal 1861. L'è na ragasóla tolta in adosiòun dala sgnuràina ed meśa etê Miss Havisham, ch'la la crès in dla só cà sàimper dimòndi vóda e a l'orba. Difàti la Miss Havisham la s'era tolta via dal gir di agìnt, tgnend-es sàimper sarèda sù in cà dop ch'l'ìva subî 'l abandòun da 'l murōś subìt prìma dal matrimòni. L’Estella la vin chersùda cun dimòndi caprìs, cun dl'ambisiòun e la persuaśiòun ed psér fer sèimp'r a só mōd anc cun chi òm.
«
Though she called me "boy" so often, and with a carelessness that was far from complimentary, she was of about my own age. She seemed much older than I, of course, being a girl, and beautiful and self-possessed; and she was as scornful of me as if she had been one-and-twenty, and a queen.
We went into the house by a side door — the great front entrance had two chains across it outside — and the first thing I noticed was, that the passages were all dark, and that she had left a candle burning there. She took it up, and we went through more passages and up a staircase, and still it was all dark, and only the candle lighted us.
At last we came to the door of a room, and she said, "Go in."
I answered, more in shyness than politeness, "After you, miss."
To this, she returned: "Don't be ridiculous, boy; I am not going in." And scornfully walked away, and — what was worse — took the candle with her.
This was very uncomfortable, and I was half afraid. However, the only thing to be done being to knock at the door, I knocked, and was told from within to enter.»
We went into the house by a side door — the great front entrance had two chains across it outside — and the first thing I noticed was, that the passages were all dark, and that she had left a candle burning there. She took it up, and we went through more passages and up a staircase, and still it was all dark, and only the candle lighted us.
At last we came to the door of a room, and she said, "Go in."
I answered, more in shyness than politeness, "After you, miss."
To this, she returned: "Don't be ridiculous, boy; I am not going in." And scornfully walked away, and — what was worse — took the candle with her.
This was very uncomfortable, and I was half afraid. However, the only thing to be done being to knock at the door, I knocked, and was told from within to enter.»
(EN)(Da 'l utèv capìtul dal Grandi sperànsi, 1860)
«
Anca s'la 'm ciamèva ragàs e cun dal manéri frèdi ch'i nn'éren propi mia di cumplimèint, chilē la gh'ìva i mé an. La parìva dimòndi piò granda che mè, mo a s capìs, send na ragàsa, e bela e sgalvìda. E mè a gh'piaśìva tante pòc cuma che lē la gh'ìs avû vaint-ùn an e la fùs e-stèda na regìna.
A intrèven in cà da na purtlèina in sul fiànc — send al purtòun davànti lighê cun dū cadèini — e al prìm quèl che mè a vdiva 'l era che tùt i curidōr i ér'n a l'orba, e che chilē la gh'ìva lasê impiêda sól na buśìa. Lē la la tulìva e a traversèven di èter curidōr e 'ndèven sù per na schèla, sàimp'r a l'orba e cun sól al lumèin 'd cla buśìa.
A la fin, a rivèven a la porta 'd na stànsa, e chilē la 'm dgìva, "Và dàinter."
Mè a gh'rispundìva, piò per vergògna che per gentilèsa, "Dop ed lē, sgnuràina."
E alóra, lē még: "A nn'èser mia ridìcul, ragàs; mè a n'gh'ò mia da vgnir lè dàinter." E pò pina 'd disprès per mè l'andèva vìa — e quèl ch'l era pēś — la s purtèva vìa anc'al lumèin.
A era propria descòmed e a mumèinti a 'm la fèva sòta. Mo 'l ùnic lavōr da fèr adès 'l era ed busèr a 'l ùs, mè a busèva e un quelchidùn al 'm dgìva ed vgnìr dàinter.»
A intrèven in cà da na purtlèina in sul fiànc — send al purtòun davànti lighê cun dū cadèini — e al prìm quèl che mè a vdiva 'l era che tùt i curidōr i ér'n a l'orba, e che chilē la gh'ìva lasê impiêda sól na buśìa. Lē la la tulìva e a traversèven di èter curidōr e 'ndèven sù per na schèla, sàimp'r a l'orba e cun sól al lumèin 'd cla buśìa.
A la fin, a rivèven a la porta 'd na stànsa, e chilē la 'm dgìva, "Và dàinter."
Mè a gh'rispundìva, piò per vergògna che per gentilèsa, "Dop ed lē, sgnuràina."
E alóra, lē még: "A nn'èser mia ridìcul, ragàs; mè a n'gh'ò mia da vgnir lè dàinter." E pò pina 'd disprès per mè l'andèva vìa — e quèl ch'l era pēś — la s purtèva vìa anc'al lumèin.
A era propria descòmed e a mumèinti a 'm la fèva sòta. Mo 'l ùnic lavōr da fèr adès 'l era ed busèr a 'l ùs, mè a busèva e un quelchidùn al 'm dgìva ed vgnìr dàinter.»
(MUD)