Guido Faba

Artéccol in dialàtt bulgnaiṡ

Guido Faba l'è stè ónn dî autûr d'la tradiziån dî scrètt a man int'l ars dictaminis e int'la siänza dal dscårrer ch'l à avó un suzès strepitåus. L'à studiè a Bulåggna e i dîsen ch'l è stè magister dal 1210, po l'à lavurè cme nutèr dal vàsscuv Enrico ed Bulåggna stral 1221 e 'l 1222 e po dal 1226 cme prît int'la capèla ed San Michêl, 'na cîsa con 'na scôla ed gramâtica e dictamen. L'è stè autåur ed squèsi 18 tratè e l'à scrètt ed quî par scrîver däl lètter, d'oraziån e 'd strumént po anch' d'un'ôvra ch'la dscårr däl virtó e dî vézzi. L'è stè al prémm a druvèr in Itâglia la siänza dal dscårrer dî antîg latén al vulghèr l'è stè al prémm a avair butè zå una prôsa leterèria itaglièna.

Qual ch'l à scrétt

In vulghèr dal XIII sêcol:

• Gemma Purpurea
• Parlamenti ed Epistole

In latén:

• Summa dictaminis (cfr. il testo su ALIM)
• Summa de viciis et virtutibus (cfr. il testo nel IntraText)

La langua ed Faba l'è récc ed paról d'l Èlta Itâglia, ed bulgnais antîg e 'd tuscàn.

Leteratûra

• (DE) H.M. Schaller, art. 'Guido Faba', in: Lexikon des Mittelalters, Verlag J.B. Metzler, Vol. 4, Col. 1775-1776
• (DE) L. Rockinger, Briefsteller und formelbücher des eilften bis vierzehnten jahrhunderts 1, 1863, 175-200
• A. Gaudenzi, Il Propugnatore 23, 1890; 25, 1892; 26, 1893
• O. Redlich, Eine Wiener Briefsammlung zur Geschichte des deutschen Reiches und der österrischen Länder, 1894, 317-331
• E. Monaci - F. Arese, Crestomazia italiana dei primi secoli, 1955, 57-63
• (EN) E.H. Kantorowicz, An »autobiography« of Guido Faba, MARS 1, 1941-43, 253-280
• (FR) P. Glorieux, La faculté des arts et ses maîtres au XIIIe s., 1971, 157-159 [Werkverz.]
• (EN) Ch. B. Faulhaber, The summa dictaminis of Guido Faba. Medieval Eloquence, ed. J.J. Murphy, 1978, pag. 85-111.