Guido Faba

Artéccol in dialàtt bulgnaiṡ

Guido Faba l'è stè ónn dî autûr d'la tradiziån dî scrètt a man int'l ars dictaminis e int'la siänza dal dscårrer ch'l à avó un suzès strepitåus. L'à studiè a Bulåggna e i dîsen ch'l è stè magister dal 1210, po l'à lavurè cme nutèr dal vàsscuv Enrico ed Bulåggna stral 1221 e 'l 1222 e po dal 1226 cme prît int'la capèla ed San Michêl, 'na cîsa con 'na scôla ed gramâtica e dictamen. L'è stè autåur ed squèsi 18 tratè e l'à scrètt ed quî par scrîver däl lètter, d'oraziån e 'd strumént po anch' d'un'ôvra ch'la dscårr däl virtó e dî vézzi. L'è stè al prémm a druvèr in Itâglia la siänza dal dscårrer dî antîg latén al vulghèr l'è stè al prémm a avair butè zå una prôsa leterèria itaglièna.

Qual ch'l à scrétt

In vulghèr dal XIII sêcol:

In latén:

Summa dictaminis (cfr. il testo su ALIM)
Summa de viciis et virtutibus (cfr. il testo nel IntraText)

La langua ed Faba l'è récc ed paról d'l Èlta Itâglia, ed bulgnais antîg e 'd tuscàn.

Leteratûra

(DE) H.M. Schaller, art. 'Guido Faba', in: Lexikon des Mittelalters, Verlag J.B. Metzler, Vol. 4, Col. 1775-1776
(DE) L. Rockinger, Briefsteller und formelbücher des eilften bis vierzehnten jahrhunderts 1, 1863, 175-200
A. Gaudenzi, Il Propugnatore 23, 1890; 25, 1892; 26, 1893
O. Redlich, Eine Wiener Briefsammlung zur Geschichte des deutschen Reiches und der österrischen Länder, 1894, 317-331
E. Monaci - F. Arese, Crestomazia italiana dei primi secoli, 1955, 57-63
(EN) E.H. Kantorowicz, An »autobiography« of Guido Faba, MARS 1, 1941-43, 253-280
(FR) P. Glorieux, La faculté des arts et ses maîtres au XIIIe s., 1971, 157-159 [Werkverz.]
(EN) Ch. B. Faulhaber, The summa dictaminis of Guido Faba. Medieval Eloquence, ed. J.J. Murphy, 1978, pag. 85-111.